U okviru ciklusa „Zlatne godine: Najbolji muzički albumi 20. veka“ u četvrtak, 9. maja u 18 časova u Tribinskoj sali Doma omladine Beograda biće predstavljeni albumi: Eric Burdon Declares “War” (1970) i Gil Scott-Heron “Pieces of a Man” (1971).
Ploče donose Žikica Simić i Dragan Ambrozić.
Predstavljamo neke od najvažnijih stranica i najboljih albuma popularne muzičke istorije! Veče posvećeno muzici kao važnom akteru društvenih promena i posebno revoluciji u međurasnim odnosima tokom sedamdesetih godina XX veka.
Eric Burdon Declares “War” (1970)
Kad se Eric Burdon, čuveni pevač klasične engleske rok postave The Animals preselio 1969. u Ameriku, u San Francisko, glavnom gradu svih hipika, upoznao je tada još nepoznatu funk postavu pod imenom War. Do kraja sledeće godine objaviće zajedno dva albuma od kojih se prvi smatra neprikosnovenim remek delom: Eric Burdon Declares “War” doneo je do tad još nečuveno ukrštanje belačkih i crnačkih muzičkih vizija. Sa jedne strane zatičemo Erica koji ovde zvuči kao najbolji beli bluz pevač svih vremena, a sa druge skupinu ljutih klupskih crnačkih svirača dok “kuvaju” neverovatan groove i ritmove, što naizgled neće nikad prestati. Rezultat je bilo pop-umetničko delo koje je po prvi put u istoriji demonstriralo belačko-crnačko bratstvo – zvuk ovog albuma bio je soundtrack za svet koji će tek doći, kao što to rečito pokazuje legendarno, revolucionarno čitanje klasika “Tobacco Road”.
Short Shots: Projekcija i razgovor o filmu “Gosti samo što nisu došli”
Gil Scott-Heron “Pieces of a Man” (1971)
Pionirski rad iz sedamdesetih godina prošlog veka, američkog džez pesnika, pevača, muzičara i pisca, Gil Scott-Herona – dugo je bio poznat samo posvećenim poznavaocima istorije afroameričke scene. A onda je sa dolaskom hip hop kulture, njegovo originalno stvaralaštvo dobilo novi smisao velike preteče – album “Pieces of a Man”, odjednom je viđen kao „prvi rap album“, paralelno sa snimcima grupe Last Poets. Ali dok su oni insistirali isključivo na radikalnim rečima izgovorenim preko svedenih ritmova, Gil se oslanjao na plemenito nasleđe pesnika beat poezije, kombinujući svoje rečitative uz džeziranu instrumentalnu pratnju sa snažnim soul pevanjem, kreirajući novu umetnost. Gorući socijalni angažman bio je ono što ga je odvajalo od ogromnog dela tadašnje produkcije crnačkih autora, i verovatan razlog njegove stalne zanemarenosti od strane mainstream medija. Rasizam nikad ne spava… dovoljno da čujete najčuveniju, udarnu numeru sa ove ploče – „The Revolution Will Not Be Televised“, pa da vam bude jasno koliko je ovaj uticajni autor ostao aktuelan do današnjih vremena.
