Borisav Bora Đorđević, frontmen legendarne grupe Riblja čorba, preminuo je posle duže bolesti u bolnici u Sloveniji, u kojoj je živeo u proteklih nekoliko godina.
Poslednjih dana bio je priključen na kiseonik zbog teške upale pluća.
Bora Đorđević rođen je u Čačku 1. novembra 1952. i tu ostao sve do srednje škole. Zajedno sa roditeljima preselio se u Beograd, gde je pohađao Petu beogradsku gimnaziju, a potom studije na Pravnom fakultetu.
Posle dve godine shvatio je da to ipak nije za njega i posle neuspešnog pokušaja da upiše studije glume, odlučio se za studije pozorište organizacije, gde je stigao do statusa apsolventa.
Muzičku karijeru započeo je u rodnom Čačku 1965. godine, a prvi bend u kom je Bora pevao i svirao bas gitaru zvao se Hermelini. Oprobao se i u lokalnim sastavima Dečaci s Morave, Vesnici ljubavi, Safiri, Čačanski plemići, a u grupi PORS (Poslednji ostatak romantičnog sveta) radio je zajedno sa R.M. Točkom, kasnije frontmenom grupe Smak.
Bora nije krio da je bio vrlo problematičan u ranoj mladosti, pa se čak i na zvaničnom sajtu Riblje čorbe može pronaći podatak da je u to vreme sa drugarima pljačkao stanove i da su na taj način u početku pribavljali sredstva za instrumente.
Kada su konačno uhvaćeni, proveo je sedam dana u istražnom zatvoru i zato izbačen iz gimnazije.
Roditelji su tada odlučili da se presele u Beograd i Bora se 1970. upisao u Petu beogradsku gimnaziju.
U to vreme zainteresovao se za glumu i kada je u novinama video oglas u kome su se tražili izvođači rok-opere “Isus Hrist superstar”, krenuo je u Dadov na audiciju i – prošao. Zatim je otišao na glavnu audiciju u Atelje 212 i dobio ulogu jednog od apostola.
Ta 1972. bila je za Boru vrlo značajna, jer je tada formirao i grupu Zajedno, gde je pevao i svirao akustičnu gitaru.
Svoj prvi reklamni singl grupa je snimila dve godine kasnjije za Studio B. Na A-strani singla bila je pesma “Ostrvo cvijeća”, a na B-strani njena varijanta na engleskom jeziku – “The Island of Flowers”. Bora je radio muziku na tekst Zorana Modlija i pevao.
Iste godine, 24. jula, izašao je njihov zvanični singl sa pesmama “Vizija” i “Goro moja”, a pevali su i prateće vokale na prvom albumu Srđana Marjanovića.
Grupu je napustio 1974, a zatim sa Zoranom Modlijem osnovao Hajduk Stanko i jataci. Istovremeno, započeo je novi eksperiment sa grupom Suncokret s kojom je postigao veliki uspeh.
Ostaće upamćene njihove pesme kao što su “Moje bube”, “Ni sam ne znam kada”, “Vuk i krava” i mnoge druge koje su se našle na njihovom demo albumu.
Nakon što je 1978. izašao iz Suncokreta, pridružio se Đorđu Balaševiću u Ranom mrazu i s njim snimio dve singl-ploče na kojima je samo pevao prateće vokale, ali se u grupi zadržao svega nekoliko meseci.
Dobitnu kombinaciju našao je ubrzo nakon toga i 15. avgusta 1978. u restoranu “Šumatovac” sa Miroslavom Aleksićem, Radislavom Kojićem i Miroslavom Milatovićem osnovao Riblju čorbu.
Grupa se uz Bijelo dugme svrstava u najveći bend ovih prostora, naročito ako se uzima u obzir prvih deset godina njihovog stvaranja, tokom kog su nastali albumi poput – “Kost u grlu”, “Pokvarena mašta i prljave strasti”, “Mrtva priroda”, “U ime naroda” i “Večeras vas zabavljaju muzičari koji piju”.
Bora je potpisivao veliki deo tekstova i organizovao izuzetno energične koncerte, koji su proslavili grupu u celoj bivšoj Jugoslaviji.
“Lutka sa naslovne strane”, “Nazad u veliki prljavi grad”, “Dva dinara druže”, “Ostaću slobodan”, “Neke su žene pratile vojnike”, “Neću da ispadnem životinja”, “Na zapadu ništa novo” i mnoge druge, danas važe za evergrin i slušaju ih čak i mlađe generacije.
Nakon početka građanskog rata u bivšoj Jugoslaviji, Bora Đorđević je postao aktivni pristalica srpskih vojnika u Republici Srpskoj i Republici Srpskoj Krajini. Tokom ratnih godina, Riblja čorba je svirala u inostranstvu i objavljivala ploče koje nisu ostavljale dublji trag.
Iako su novim materijalima nisu uspevali da postignu uspeh kao u prvih deset godina postojanja, značajan je njihov album “Nojeva barka” iz 1999. na kom je Bajaga prvi put, nakon 15 godina od odlaska iz grupe, ponovo sarađivao sa Borom, komponujući pesmu “Gde si” u kojoj je i pevao prateće vokale.
Godine 2001, objavljen je album “Pišanje uz vetar”, koji je prema mišljenju kritičara, ponovio uspeh prethodnog.
Teško je i pobrojati sve izvođače za koje je Bora Đorđević pisao pesme. Sarađivao je sa Zdravkom Čolićem, Biserom Veletanlić, Đorđem Marjanovićem, Oliverom Katarinom, Majom Odžaklijevskom, Generacijom 5, Beti Đorđević…
Sebe je smatrao i pesnikom i objavio osam knjiga: “Prvih deset godina je najteže”, “Neću”, “Psihopata i lopata”, “Srbi bez muke”, “Brebusi”, “Šta je pesnik hteo da kaže”, “Debela tragedija” i “Pusto ostrvo”, za koju je osvojio nagradu Akademije “Ivo Andrić” 2018. godine.
Iako je najpoznatiji kao rok muzičar, zapravo je ostvario i značajnu pozorišnu karijeru.
Igrao je jednog od apostola u hit predstavi Ateljea 212 “Isus Hrist Super Star” 1972, a iste godine bio u pozorišnoj grupi Zorana Radmilovića u predstavi “Baš-Čelik”.
Kasnije je pisao muziku za niz predstava, među kojima “Bon ton”, “Siroti mali hrčki”, “Tamna je noć”,”Moskva Petrušin”, a pevao je song za legendarnu pozorišnu verziju “Maratonaca” 1981.
Krajem osamdesetih izvodio je monodramu “Ja ratujem sam” na večernjoj sceni Radović, a učestvovao je i u postavljanju mjuzikla “Lutka sa naslovne strane” u Pozorištu na Terazijama, prema jednoj od njegovih najpoznatijih pesama.
Poslednje godine života proveo je u Sloveniji sa suprugom Dubravkom. Iz prethodnog braka sa Draganom Đorđević imao je sina Borisa, koji je odrastao daleko od očiju javnosti.
