Izložba „Hromo – Eho“ Aleksandra Radivojevića biće otvorena u Galeriji Singidunum od 28. jula do 9. avgusta.
Aleksandar Radivojević: odabrana vrsta slikanja
Sa stanovišta brojanja koje nam zauzima svest, raspoznajemo i imenovanja u iskustvu. Nevidljivi su molekuli poimanja emocionalnog pristupa te sintakse čestice što stvaraju princip viđenja. Posebno važno za parabolu opstajanja šta jeste autentično umetničko stvaranje u izbrojanim godinama sad već treće dekada 21. veka. Poimanja ovog našeg trećeg milenijuma, vremena od koga je već skoro dva veka ljudska vrsta čekala napretke, domašaje i nadmašivanje fatalnih prošlosti.
Razdoblje globalni koncentričnih haosa donelo je upadljivu oslobođenost odgovornosti. Sudeluje se u prostorima bačenosti na front epidemijske ravnodušnosti. Ta i takva digitalno potkrepljena i ofanzivna energija izvršene i decenijama pristigle poplave određuje simbole koji su deo magnetizma modernosti. Na njima se zasniva sloboda slikarskog postojanja kao jezika koji sprovodi Aleksandar Radivojević. Predstavljački dar je složena vrsta nadgradnje prikazivačkih impulsa. U njima se tenzije sugestije šta jeste trag rukopisa i svojstvo upadljivosti ritma, nizanja i sklopa koji se slika manje ili više upadljivo, delujući na drugi pogled. Kompozicije se pokazuju kao središte mentalne i društvene opomene. U potezima izraza razaznaje se društveno pribežište iz panoptikuma nove, nesagledive vavilonske kule nametljivih iskaza, predstava, pravila kontrole i metežnog ječanja svih mogućih opravdanja za postojanje.
Otud se nazire elektromagnetni sistem izražajnosti u slikarskom medijumu i zaustavljenost prepoznatljivih pigmenata zemlje, hemijski rastvorenih kao duševne projekcija, prelamanje i vizuelni odjeci, istinski eho razvlačenja sopstvenog iskustva. Počevši od tkiva površine u ranijim slikarskim delima taj tematski programski pravac i Aleksandar Radivojević istrajno taloži od ranijih predstava omotača i ljuske, kore i ospoljenog biranja ljudskih figura i njihovih tragova, tek je puko mehaničko polazište podražavanja. Potezi koji koloristički isijavaju sabiranje su suočenja nestalnosti i tragičnih osećaja oscilatornosti življenja.
Stvaralac na koordinatama ispod Radan planine jugoistočne Srbije svedok je prostiranja klimatskih milenijumskih isticanja geološke biosfere promene. Osmatranje vidljivosti nije tek francuska modernistička tradicija slikanja u eksterijeru, već se premeće u eruptivne koncentracije detalja prirodnih procesa i iznenađenja. Kolorizam moderne slobode dospeva u vitalnu dinamiku gde se ekspesije ili tragovi poentilističke izražajnosti pokazuju kao uznemirena aura doživljaja. Vitalnost počiva u ruševnosti koja se postavlja prema svim aspektima egzistencije i ugnjetenosti, koja jeste suprotstavljena izgaranju svog trajanja. Jer sunčevi zraci, vidljive čestice i potezi prelamajuće svetlosti kroz slikarsku paletu u delima „ Pesak života“ , „Oblak cvetova“ ili „Turjanska šuma“ nisu gubitak osećaja bezvremenosti. Fizičnost onoga što kada gledamo – ali ne vidimo, nadmašuje osećajima preobilja koje likovnom sintaksom rezonira istrzanom moći neograničene energije.
Ovu vrstu spoznaje, ali i svog postupka, slikar je odao u izdvajanjima zaokrenutih gestova u obuzdanosti nad silama prirode i promene, nad nasiljem zaborava i konstrukcije intenzivno zasićene crvene boje. U delu „Crvena kiša „ ona je ispunjavajuća, neohodno anarhična umetnička objava ka nasleđu, ka ličnim afektima, klimatskoj pometnji i ideološkim nametima. Emocionalna i saznajna sile sustiču se u delima koja su istovremeno začudna i bliska. Požar razgorevanja našeg razdoblja koje je ispalo iz svog zgloba i redosleda, i magličasta tužbalica spoznaje i uvećanih sekvenci življenja. Biološke sile što prožimaju prirodu planinskih terena objavljuju se u vizuelnom elektromagnetskom emocionalnom dejstvu, uz bića u traganju i ispunjavanju vlastitog poretka ravnoteže. Formacija umetnosti dela „ Hromo-Eho „ Aleksandra Radivojevića integriše takvo iskustvo i postaje poentirano zamišljanje samog osmatranja. Slikanje prenosi u daljine iznad lokacija planine Radan, gde među silama prirode nastaju vrline nadmašivanja kohezije napetosti i burnih reakcije na nestalnost istinitosti.
Nova ljuštura vidljivo obavija silovite predstave talasnih unosa, čestica i poretka, što od mehanike do slutnje drukčijeg objavljuju slikane kompozicije imena „Fuzije“.
Ti sabrani registri slikarske sile su u daljem trajanju stecišta zagonetnosti umetničkog iskustva. Određuju se pouzdane paradigme vitalnosti pređenog puta,odbrane za naviruća iskušenja zagađene budućnosti.
Nikola Šuica
lj.z
