Otvaranje izložbe Milene Kulić u utorak, 17. juna u 19 na Kolarcu

Izložba ALFA LEGURE Milene Kulić biće otvorena u utorak, 17. juna u 19 časova u Galeriji Kolarčeve zadužbine.

Ciklusom radova Alfa legure, kojima se predstavlja samostalnom izložbom u Galeriji Kolarčeve zadužbine, Milena Kulić nastavlja slikarsko istraživanje rudarskog pejzaža istočne Srbije – tačnije Majdanpeka.

Motiv pejzaža Milena tretira kao složeno vizuelno i semantičko polje. U uzbudljivom traganju kroz apstrakciju i figuraciju, kombinovanjem uljanih boja sa netradicionalnim materijalima, ona provocira granice slikarskog medija. Gusti hromatski nanosi u komunikaciji sa peskom, mozaičkim teserama, bakarnom žicom i nitro lakom slikarskoj površini daju izrazitu taktilnost i snažan asocijativni potencijal.

Naglašenom materijalizacijom slikarskog nanosa evocira se zavičajna topografija – rudarski pejzaž Majdanpeka u njegovoj sirovoj lepoti, vitalnosti i stalnom preobražaju.

Dihotomija prirodnog i artificijelnog podcrtava se kroz fakturu i kolorističke odnose: kontrastom pastoznih i lazurnih partija, toplih bakarno-zemljanih i hladnih sivkasto-plavih tonova. To je pejzaž koji nastaje između realnog i imaginarnog – prostor u kojem se jezikom arhetipske simbolike istorijski glasovi prelamaju kroz tutnjavu savremene industrijske mašinerije.

Slikarskim postupkom pejzaž u radovima Milene Kulić oblikuje se kao prostor memorije, ali, istovremeno, kao vizuelna ravan promišljanja posledica ljudskog delovanja na prirodno okruženje.

U tom promišljanju umetnica se oslanja na jezik simbola i alegorije. Vizuelno sugestivne i semantički slojevite kompozicije, poput onih sa motivom zmije (uroborosa) ili polomljenog mača pobodenog u stenu, uvode elemente figuracije u prevashodno apstraktan likovni vokabular. Kroz simboličke slojeve i prizmu fantastike, odjeci antičke istorije i srednjovekovne mitologije prožimaju se sa tehnološkom svakodnevicom savremene civilizacije. Suživot čoveka i prirode egzistira unutar suprotnosti, ali se, istovremeno, sagledava kroz težnju za unutrašnjim pomirenjem – za obnavljanjem i transformacijom, u „večnom kosmičkom plesu“ uroborosa.

Pejzaž u slikarstvu Milene Kulić možemo posmatrati kao prostor memorije i simboličke refleksije, ali i prostor sublimnog – onaj u kojem se, naspram prolaznosti ljudskog postojanja, otkrivaju veličina, nepredvidivost i nemerljiva snaga prirode. Njen likovni izraz mogli bismo okarakterisati kao poetičnu sirovost u kojoj se prepoznaje izražen osećaj za vizuelnu dramu; to je romantično poimanje prirode kao neukrotive i uvišene sile.

- Advertisement -