Promocija knjige poezije „Visine Tien Šana“ Miljana Mijuškovića

U poeziji, kao ni u muzici, nema nekih posebnih i pouzdanih pravila čije vam dosledno poštovanje može garantovati kvalitet. Sve je tu kolebljivo, neodređeno i podložno suptilnom nijansiranju, sve veoma lično, jednokratno, neponovljivo, a opet sve usmereno na univerzalna iskustva i značenja. I sve neka vrsta senzibilne, rizične, pretežno bolne duševne tetovaže.

Pesme Miljana Mijuškovića lebde u blizini te delikatne granice. Svaka od njih je lična i duboko proživljena, nastala iz unutrašnje egzistencijalne potrebe da se određeni događaji, procesi i zbivanja u duši zabeleže, da se objasne sebi i drugima. Ponajviše je u njima fine slikovitosti, topline i ljubavi, ali istovremeno, te male lirske ispovesti kao da spontano nadilaze svoje svetovne povode, kao da mahinalno teže i onom kompleksnijem, višem smislu poetskoj metafizici. To je, naravno, težak zadatak, i ovaj daroviti pesnik doživljava ga ne samo kao službu služenje reči, lepoti i umetnosti nego i kao jedan vid zaštite duhovnog integriteta. On očigledno smatra da je poezija, slično kao i religija, a više od filozofije, sedište čovekovog duha, duše.

Kritičar, književnik i filozof Radinko Krulanović o ovoj knjizi napisao je: „Posebnost zbirke Visine Tien Šana su sofisticirani zanos, divna muzikalnost, dobar ritam, melodičnost Baezove, Kleptona i Dilana. Pjesme su zvučne, pjevljive, bez prenatrpavanja u divnom saglasju tonova i riječi, otvarajući polje jedne divne refleksivne liričnosti koja je, po mom viđenju, preduslov da je poezija kvalitetna. Miljanova poezija je ritmična i neposvađana sa sobom. Zbirka je lijepo opijena, hrabro idući u susret životu.“

Mr Milorad Durutović, književni kritičar i pesnik, u svom eseju „U pravcu visoke gladi“ posvećenom zbirci „Visine Tien Šana“  ističe sledeće: „Čak i letimičan pogled na njegovu poeziju daje dovoljno razloga da možemo ustvrditi da stasava, da nam se otkriva pjesnik čije nove knjige vrijedi čekati. Ova prva Mijuškovićeva knjiga vratila nas jednoj, bar kod nas nikad dovoljno oformljenoj liniji bitničke ili rok poezije, premda nas pjesnik otvoreno, kao nekada Miodrag Raičević, poziva na „bluz“. Bitnička melanholija, pa i „otvorenost“, šmek Dilana, Koena i Štulića određuje ali ne zatvara u poetički kalup poeziju Miljana Mijuškovića. Ona sadrži i filozofske, shodno autorovom obrazovanju, kao i modernističke implikacije. No, u osnovnom određenju to je poezija tečne komunikacija, koja nas ne opterećuje složenim metaforama, heremetičnim intelektualizmom. Ona lirski i transparentno sondira intimne i melnaholične pejzaže, one unutarnje, one gradske, urbane, i one mitske mikro i makrokosmičke prostore.“

- Advertisement -